ناصرجان معصومی، فرزند برومند حصار

ناصرجان معصومی، زادۀ وادی زرنثار حصار و از زمرۀ ادیبان و دانشمندان انگشت شمار سده بیستم است که در پیشرفت ساحه های گوناگون علم و فرهنگ تاجیک نقشی برجسته داشته است. خدمت ناصرجان معصومی خصوصاً در رشد و تکامل ادبیات شناسی فوق العاده بزرگ است. چشم انداز ادبیات شناسی او بسیار وسیع بوده است و دوره ها و مسئله های گوناگون ادبیات کلاسیک و معاصر تاجیک را دربرمی گیرد. حافظ یکی از شاعرانی است که ناصرجان به او اهمیت ویژه داده و در ارزیابی اشعار و تحلیل اندیشه و عقاید او راه میانه پیموده است. ادبیات سده ۱۶-۱۹ میلادی نیز توجه ناصرجان را به خود جلب کرده و با تحقیق در این دوره کتاب ادبیات تاجیک در عصر ۱۷ و نیمۀ اول عصر نوزده را تألیف کرده است. او در این کتاب این نکته را به اثبات رسانده که در عصر هجدهم و نیمۀ اول عصر نوزدهم، ادبیات تاجیک اساساً در بخارا، قوقند و خیوه رواج داشته است. وی با دقت نظر توانسته است خصوصیت های هریک از این دایر های ادبی را نشان دهد و نمایندگان آن ها را معرفی کند. صدرالدین عینی، ابوالقاسم لاهوتی و میرزا تورسون زاده از دیگر ادیبانی هستند که ناصرجان به آن ها توجه نشان داده است. تحقیق در ادبیات روس، و پیوند روش های تحقیق ادبیات شناسی و زبان شناسی از دیگر موضوعات موردتوجه ناصرخان معصومی بوده است.